Jaren geleden, toen ik net begon met Tekststroom (2011), zag ik voor me hoe ik levensverhalen ging schrijven. En dan niet van mensen, maar van bedrijven.
Iedereen kent de jubileumboeken van allerlei organisaties wel. Ze staan vol feiten en gedenkwaardige momenten, maar ik mis vaak het leven in die verhalen. Wat doet het met de oprichter (of nabestaanden) dat het bedrijf al zo lang bestaat? Hoeveel bloed, zweet en tranen heeft het gekost? Is de passie van het eerste moment nog steeds aanwezig? Hoe ervaren de medewerkers het bedrijf?
Turkije
In 2007 kwam ik (enigszins teleurgesteld) terug uit Turkije, nadat ik daar twee jaar had gewoond om de taal te leren en werk te vinden. De taal had ik goed onder de knie, maar werk vinden lukte niet. Erg jammer voor iemand die het liefste in Turkije wilde blijven wonen…
Mijn liefde voor Turkije wilde ik na mijn terugkeer met iedereen delen en dus ging ik aan de slag met mijn Turkse biografie. Die kwam niet echt van de grond (over mezelf schrijven is toch wel moeilijk) en op aanraden van ‘de Schrijfgroep’ heb ik het hele verhaal in een thrillerjasje gestoken. Het is geweldig dit verhaal simpelweg uit mijn vingers te laten stromen.
Stagnatie
De afgelopen maanden stagneerde het schrijven (voor mezelf en andere opdrachten) wat, omdat ik niet de focus en structuur had die ik gewend was. Aan de keukentafel werken is niet bevorderlijk voor mijn werkproces.
Inmiddels heb ik een heerlijk nieuw kantoor en geniet met volle teugen van de aandacht die ik nu weer kan schenken aan Tekststroom. Klaar om de mooiste (levens)verhalen te schrijven, voor de krant, een website of particulier.
Levensverhalen
Want hoewel ik qua opdrachten de laatste tijd wat minder om handen had, bleef mijn hoofd op volle toeren draaien. De levensverhalen spookten steeds door mijn hoofd, aangewakkerd door een stapel jubileumboeken die bij mijn vader uit de kast kwam tijdens het opruimen voor de verhuizing.
Van het schrijven van levensverhalen is bedroevend weinig van terecht gekomen, schoot het laatst door mijn hoofd.
Uitvaart
En toch schrijf ik al jaren levensverhalen. Niet in boekvorm over bedrijven, maar wel elke week in de krant over personen, verenigingen en ook … bedrijven.
Een paar weken geleden sprak ik iemand over een artikel dat ik geschreven heb en zij vroeg of ik ook dit soort levensverhalen voor uitvaarten schrijf. Dat is wel eens eerder in een gesprek aan de orde gekomen, maar ik heb er nooit actie op ondernomen. Maar nu blijft het door mijn hoofd spoken. Wat zou dat mooi zijn, mijn talenten benutten voor een passende afscheidstekst.
Het is niet iets waarmee je ‘schreeuwend’ adverteert, maar ik vind het belangrijk genoeg hier wel aandacht aan te schenken op mijn website. Daar mag sowieso veel duidelijker op staan dat ik veel meer doe dan schrijven voor de krant. De krant is leuk en ik schrijf mijn verhalen met veel plezier, maar ik kan met mijn talenten veel meer mensen ondersteunen.
En dan is er nog mijn ‘Turkse thriller’. Die moet dit jaar, liefst nog voor de zomervakantie, afgerond zijn. Dan kan ik namelijk verder met het volgende boek, dat zich ‘iets’ dichter bij huis afspeelt: op de Sallandse Heuvelrug!