Afgelopen week kwam het telefoontje waar ik stilletjes al op wachtte: de uitnodiging aanwezig te zijn bij de aftrap van het carnavalsseizoen.
Nadat ik in 2020 met een artikel in Twents Volksblad hielp het carnaval in Nijverdal groots op de kaart te zetten, weet de oud-prins Carnaval mij elk jaar weer te vinden voor een vervolg. Als geboren Brabander grijp ik deze kans natuurlijk met twee handen aan. Wie wil er nou geen carnaval vieren?!?
Hmm, echt vieren doe ik het niet, maar ik vind de sfeer geweldig. Omdat ik kort na mijn eerste verjaardag al van Brabant naar Zuid-Holland verhuisde en nog een jaar later naar Groningen, is er van carnaval vieren nooit veel gekomen.
In het hoge noorden vierden we Sint Maarten. Al dan niet verkleed langs de deuren met een lampion, liedjes zingen voor een beetje snoep. Voor ons kinderen het hoogtepunt van het jaar. Natuurlijk snel vergeten en opgevolgd door Sinterklaas. Geen besef van tijd of waarom we ‘dat’ (wat dan ook) vierden. Toch is dat een ‘feest’ waar ik me meer mee verbonden voel dan bijvoorbeeld Halloween. Het idee is min of meer hetzelfde, maar het lijkt wel of Halloween elk jaar enger en extremer moet.
Diverse straten hier zijn in stijl versierd en in Hellendoorn vermaakt een grote groep heksen jong en oud.
Van het hoge noorden gingen we naar de Achterhoek, waar zowel carnaval als Sint Maarten niet gevierde begrippen waren. Hier gingen de kinderen op nieuwjaarsdag de buurt rond om iedereen ‘gelukkig nieuwjaar’ te wensen en kregen in ruil daarvoor een zak snoep. Ach, zolang er snoep te halen viel, hoorde je mij als kind niet klagen. Alhoewel ik de ontdekking dat Sinterklaas niet echt bestond uiterst teleurstellend vond.
Carnaval vierden we in het begin Duitsland, we woonden vlak bij de grens, waar we uitgedost in boerenkiel tijdens de optocht zoveel mogelijk snoep verzamelden. Later ontdekten we de carnavalsavond in de lokale disco en begaven we ons als vriendengroep naar Brabant, maar écht carnaval vieren was het niet.
Hoe anders is dat voor de mensen hier. Veel van hen zijn ermee opgegroeid, zagen het inzakken en hebben het weer groots op de kaart gezet. Het is hartverwarmend te zien hoe dierbaar carnaval hen is en hoeveel meer het is dan verkleed feestvieren, drinken en snoep verzamelen. De hele carnavalsvereniging is met elkaar begaan, ze kijken om naar de ouderen en staan klaar voor de samenleving.
Daar mag ik elk jaar een graantje van meepikken en dat doe ik met enorm veel plezier. Op de elfde van de elfde ben ik aanwezig bij de aftrap in hun hofbar, ik verwelkom de nieuwe prins in de tipi bij de ijsbaan en gluur naar binnen bij het grote feest. Bij die festiviteiten zijn niet alleen de Gagelkealtjes (Nijverdal) aanwezig, maar ook de Ketelaars (Hellendoorn) en Sukkewottels (Haarle). Drie carnavalsverenigingen in één gemeente die ieder afzonderlijk, maar zeker ook samen een geweldig carnavalsfeest organiseren voor iedereen die van een feestje houdt.
De burgemeester overhandigd elk jaar vol vertrouwen de sleutel van onze gemeente aan deze drie verenigingen en viert het feest gezellig een beetje mee.
Zodra ik weer op kantoor ben, na 11 november, hang ik de carnavalsvlag en andere versieringen voor het raam, zodat iedereen weet dat het carnaval weer ‘aan’ is!