In mijn vorige blog viel ik zomaar met de deur in huis, omdat ik zo bezig was met al het nieuwe dat op mijn pad gekomen is. Deze keer doe ik een stapje terug en stel me eerst eens netjes aan jullie voor.
Ik kwam in 1971 in Eindhoven op de wereld. Via omzwervingen langs Delfzijl, Aalten, Zwolle en Doetinchem, belandde ik in 2005 in Antalya, Turkije. Omdat ik daar geen werk kon vinden, kwam ik in 2007 terug naar Nederland, leerde mijn vriend Remco kennen bij onze gezamenlijke werkgever en trok bij hem in. Zo kwam ik in Nijverdal terecht, waar we nog steeds met veel plezier wonen. Hier werden ook onze dochter Kiandra (2010) en zoon Merlijn (2012) geboren.
Hoewel ik als kind veel schreef, was mijn droomberoep dierenarts. Omdat in havo 4 overduidelijk bleek dat ik met natuurkunde geen klik had, de opleiding tot dierenarts daardoor extra moeilijk werd en de vooruitzichten op een baan niet echt goed waren, besloot ik een andere studie te doen. Maar wat dan?!?
Na mijn eindexamen opperde iemand de School voor Journalistiek. Dat bleek een gouden greep, al werd mijn hoofdvak geen ‘geschreven pers’, maar ‘voorlichting/pr’. De regels waar je je bij het schrijven aan moest houden voor bijvoorbeeld krantenartikelen, remden mijn creativiteit zodanig, dat ik geen fatsoenlijke tekst meer uit mijn pen kreeg…
Met mijn diploma op zak ging ik aan het werk bij een uitgeverij van vaktijdschriften, gevolgd door een gemeente en de toeristische tak van eerdergenoemde uitgeverij. Drie jaar vloog ik de hele wereld over om beschrijvingen te maken van zeer diverse toeristische accommodaties. Dat was zeker niet vervelend! Tijdens een van mijn eerste reizen verloor ik mijn hart compleet aan Turkije en keerde een paar jaar later terug om de taal te leren en daar werk te zoeken. Dat pakte niet helemaal uit zoals ik wilde, dus ging ik verder in Nederland.
Daar kon ik de zwangerschapsvervanging van twee communicatieadviseurs bij een woningcorporatie op mij nemen. De organisatie waar ik al snel mijn vriend zou leren kennen. Toen de beide dames hun werkzaamheden konden hervatten, bleef er voor mij geen werk over en kwam ik in de ww. 2009 was niet het beste jaar om te solliciteren en een nieuwe baan bleef dan ook uit. Navraag bij diverse organisaties leerde dat zij hun communicatiewerk vooral uitbesteedden, waardoor de gedachte om als zelfstandig professional verder te gaan, steeds vastere vormen aannam.
Op 11 januari 2011 schreef ik Tekststroom in bij de Kamer van Koophandel. De jaren die volgden gingen als het weer voorbij: wind mee, tegen wind, een fikse storm, prachtige zonnige tijden…
In 2017 huurde ik een kantoor in een startend ondernemershuis en vanaf dat moment leek mijn situatie zich te stabiliseren. Ik had zelf meer focus en structuur en dat leverde leuke klanten op. En toen kwam corona…
Nee hoor, zo erg was het niet. Hoe het wel ging in 2021 en daarna, kun je in mijn vorige blog lezen.
En verder… ik volleybal en zwem graag, zit ’s avonds vaak op de bank met een brei- of haakwerk in mijn handen en lees graag thrillers.