‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’
Een uitspraak die je overal in Nederland wel hoort, maar hier in Twente misschien net iets vaker. Een uitspraak waar ik het wel mee eens ben. Mensen bedoelen er immers mee dat je jezelf niet op de borst hoeft te kloppen, omdat je toevallig een keer iets goeds hebt gedaan. Zelfs niet als je dat altijd doet.
Blijf nou maar gewoon jezelf, het is heel gewoon wat je doet.
Tot die uitspraak weer een keer voorbij kwam en ik dacht: maar wat is ‘gewoon’? Wat ik gewoon vind, is iets heel anders dan mijn kinderen (of veel andere mensen) gewoon vinden. Als mijn kinderen zich gedragen zoals dat voor hen normaal is, vinden veel anderen dat gek. Dat bleek al op de basisschool.
Klasgenootjes begrepen niets van het ‘vreemde’ gedrag van mijn kinderen en zij snapten niet waarom de andere kinderen niet op dezelfde manier speelden als zij.
Kronkels
Ik probeerde dan uit te leggen dat de kronkels in hun hoofd anders liepen dan die bij hun klasgenootjes. Je begrijpt ze misschien niet helemaal, maar je kunt wel accepteren dat zij anders denken/doen dan jij. Voor de klasgenootjes gold natuurlijk hetzelfde. Ze begrepen mijn kinderen misschien niet altijd, maar haalden dan hun schouders op en speelden vrolijk verder.
Waarschijnlijk hebben mijn kinderen die ‘afwijking’ van mij. Ik schop al mijn hele leven tegen het keurslijf van ‘gewoon’. Ik volg niet klakkeloos de kudde. Als iedereen rechts gaat, denk ik ‘wat zou er links zijn?’, om dat vervolgens te onderzoeken. Iets op een bepaalde manier doen, omdat ‘we het altijd zo doen’? Zeker weten van niet, dan is het (volgens mij) hoog tijd het eens anders te doen.
Ongewoon
De laatste jaren is er steeds meer aandacht voor ‘ongewoon’ gedrag en krijgen mensen al snel een stempel opgedrukt. In het ondernemershuis waar ik een kantoor had, was mijn buurvrouw een autismecoach. En een heel goede!
Eigenlijk was ze een soort vertaler: zij vertaalde de ‘gewone’ wereld naar haar cliënten met autisme, maar ook de wereld van het ‘autisme’ naar de ‘gewone’ mensen rondom haar cliënten. Want als wij elkaars wereld beter begrijpen, kunnen we ook op een ‘gewone’ manier met elkaar omgaan.
Iedereen doet op zijn eigen manier ‘gewoon’. Of je nu Nederlander of buitenlander bent, jongen, meisje of welk geslacht ook, hetero of niet, dik, dun, met of zonder tatoeages, noem maar op.
Ik vind het geweldig om dat in te zien en deel uit te maken van deze bizarre samenleving. En ineens ‘plopte’ dezelfde uitspraak, maar dan anders, in mijn hoofd:
‘Doe maar gek, dan doe je gewoon genoeg!’